24grammata.com Culture e-Magazine – Free eBooks » «Ἀπεμπολῶν, τοῦ κεῖθεν ἐμβολῶν!!!…» και άλλα θλιβερά

24grammata.com Culture e-Magazine – Free eBooks » «Ἀπεμπολῶν, τοῦ κεῖθεν ἐμβολῶν!!!…» και άλλα θλιβερά

24grammata.com Culture e-Magazine – Free eBooks » Ανδρεϊκή και ανδρεικελική ομοιοτυπία

24grammata.com Culture e-Magazine – Free eBooks » Ανδρεϊκή και ανδρεικελική ομοιοτυπία

Ανδρεϊκή και ανδρεικελική ομοιοτυπία

Προστέθηκε από 24grammata

24grammata.com / Λόγος
του Χρήστου Γιανναρά (www.giannaras.gr)
βιογραφικό και συγκεντρωτική εργογραφία στο Β2, ιστορία/προσωπικότητες: www.24grammata.com/?p=2802
Οι επερχόμενες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης μπορούν και πρέπει να έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Με την ψήφο τους οι πολίτες να προσδιορίσουν τον τύπο του πολιτεύματος: Θέλουν δημοκρατία ή κομματοκρατία;
Αν θέλουν δημοκρατία, ας περισώσουν αυτή τη φορά με την ψήφο τους τη θεμελιώδη προϋπόθεση της δημοκρατίας: τη διάκριση των εξουσιών. Ξέρουν από άμεση πείρα οι πολίτες ότι τοπική αυτοδιοίκηση υποταγμένη σε κεντρικές κομματικές ντιρεχτίβες σημαίνει την έτοιμη ραχοκοκαλιά κομματικού κράτους. Ξέρουν ότι τα κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με ό,τι προβλέπει για τον ρόλο τους η πολιτική θεωρία της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας. Τα κόμματα σήμερα είναι συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, οργανωμένες συσπειρώσεις συμφερόντων. Στόχος τους είναι η μονοπώληση της εξουσίας, ο ολοκληρωτικός έλεγχος κάθε πτυχής του συλλογικού βίου. Γι’ αυτό και κάθε αντίσταση στην κομματοκρατία είναι κέρδος για τη δημοκρατία, προάσπιση των κοινωνικών προτεραιοτήτων, των αναγκών του πολίτη.
Κάθε υποψήφιος για την τοπική αυτοδιοίκηση που έχει κομματικό χρίσμα επιβεβαιώνει εθελούσια την απαίτηση των κομματικών συντεχνιών να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη χώρα, να προηγείται η κομματική σκοπιμότητα των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας. Οι υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας, απειλή της δημοκρατίας. Απαιτούν από τους πολίτες την εθελόδουλη υποταγή στη νοοτροπία του λακέ, του ραγιά: να βάζουν πρώτο το συμφέρον του αφεντικού, τα παιχνίδια εξουσίας αδίστακτων επαγγελματιών, και σε δεύτερη μοίρα τη δική τους αξιοπρέπεια, την ποιότητα της ζωής τους.
Δεν μοιάζει να υπάρχει Ελληνας σήμερα που να μην έχει πεισθεί για την ανικανότητα, την προκλητική ιδιοτέλεια, τη φαυλότητα των υπαρχόντων κομμάτων – η οργή, η αηδία, η πίκρα των πολιτών κατακλύζει τη χώρα. Και στις εκλογές τις αυτοδιοικητικές η έκφραση της αποδοκιμασίας δεν χρειάζεται την (αμφίβολης αποτελεσματικότητας) λευκή ψήφο ή αποχή. Τώρα η απέχθεια έχει γόνιμη διέξοδο: Αποκλείει τους μολυσματικούς κεχρισμένους, εμπιστεύεται τους τίμια ασυμβίβαστους και από σεμνή αξιοσύνη ακομμάτιστους.
Επιτέλους, τι περισσότερο θέλουμε να δούμε για να βγάλουμε τις συνέπειες της κοινής αγανάκτησης για τα κόμματα; Υπερχρέωσαν εφιαλτικά το κράτος εξαγοράζοντας ψήφους με διορισμούς, επιδοτήσεις, χαριστικές «προμήθειες», ασύδοτες παροχές. Καταλήστευσαν το δημόσιο ταμείο και τους πακτωλούς των «πακέτων» της Ε.Ε. για να στήσουν το δικό του κάθε κόμμα πελατειακό κράτος, αστρονομικού κόστους μηχανισμούς επανεκλογής τους. Διαγούμισαν τα ασφαλιστικά ταμεία, την υποχρεωτική αποταμίευση κάθε βιοπαλαιστή. Εμπορεύτηκαν, με ληστρικές υπερτιμολογήσεις και «λίστες» εξαίρεσης από μειοδοτικούς διαγωνισμούς, ακόμα και ιατρικά είδη, οι αθεόφοβοι. Και πόσα ακόμα εγκλήματα ειδεχθή, με εξασφαλισμένη θεσμικά την ατιμωρησία.
Τελικά οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή. Και πώς την αντιμετώπισαν; Κατακρεούργησαν μισθούς και συντάξεις, οι μικροεπιχειρήσεις και τα καταστήματα κλείνουν με ρυθμούς πρωτόγνωρους, η ανεργία έγινε κύμα κατακλυσμικό, οι έμμεσοι φόροι απάνθρωπης αδικίας χαράτσι, η νεολαία δίχως παραμικρή προοπτική, σε απόγνωση. Το ελληνικό (κοινό όλων μας) όνομα το κατάντησαν περίγελο σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κάθε κυβέρνηση πλαστογραφούσε, όπως οι κοινοί απατεώνες, τα στοιχεία που της ζητούσαν οι Βρυξέλλες και στη συνέχεια, από διεθνή μπαλκόνια, κατάγγελνε το προκάτοχο της εξουσίας κόμμα για ψεύτικα στοιχεία και τεχνάσματα.
Φυσικό ήταν οι δανειστές μας να εκμεταλλευτούν την οικονομική μας χρεοκοπία, τον διεθνή διασυρμό της αξιοπιστίας μας: Εστησαν «Τρόικα» πατρωνείας να τιθασεύσει την κομματική φαυλότητα, να δεσμεύσει τους κομματανθρώπους με τις υπογραφές τους σε «Μνημόνιο».
Χωρίς, όμως, να λογαριάσουν οι πάτρωνες την πανουργία της κομματικής ατσιδοσύνης: Ετσι, η τρίτη γενιά του παπανδρεϊσμού κατάφερε, με άψογη επιδεξιότητα, να φορτώσει στην πιο αδύναμη μερίδα της κοινωνίας τα «σπασμένα» της αφροσύνης των κομμάτων. Μας κρατάνε ομήρους παζαρεύοντας την παράταση της παντοδυναμίας τους.
Στις δημοσκοπήσεις η συντριπτική, σαρωτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται πια κανένα κόμμα, η γενικευμένη αγανάκτηση και αηδία φτάνει σε ποσοστά απίστευτα. Ομως, μπροστά στην κάλπη ο φόβος της ανασφάλειας γεννάει τον στερεότυπο συμβιβασμό: «δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ψηφίσουμε, αυτά τα κόμματα παράγει η κοινωνία μας, αυτά συνιστούν τη δημοκρατία μας». Και συνεχίζουμε «να μεταλλάσσωμεν τυράννους», όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης πριν από 118 χρόνια.
Αλλά ο συλλογισμός «αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε» είναι τουλάχιστον αφελής και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ούτε για τους αφελείς ισχύει. Διότι υπάρχουν υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα, υπάρχουν και οι τίμια ακομμάτιστοι. Συνήθως το κομματικό χρίσμα δίνεται σε φανταχτερούς, με εντυπωσιακή «αναγνωρισιμότητα» γόητες του πλήθους (μπασκετμπολίστες, προπονητές, ηθοποιούς τηλεοπτικών «σειρών», πρώην καλλονές, πρόσωπα με θητεία στη δημοσιότητα έστω και παταγωδώς αποτυχημένη). Ο πολίτης που έχει συνειδητοποιήσει ότι η κομματοκρατία είναι συμφορά για τον ίδιο και για την πατρίδα θα ξέρει να αναγνωρίσει στη «γοητεία» των κεχρισμένων το στίγμα απειλητικής λοιμικής.
Αυτή τη φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε διαχειριστές καινούργιων θεσμών αυτοδιοίκησης. Η κομματοκρατία αποφασίζει για τους θεσμούς ερήμην των πολιτών και για τη διαχείριση των θεσμών μεθοδεύει την υφαρπαγή της ψήφου μας. Η προηγούμενη γενιά του παπανδρεϊσμού, η ανδρεϊκή, επέβαλε τον «Καποδίστρια», η τωρινή, η ανδρεικελική, μας καπελώνει με τον «Καλλικράτη». Και στις δύο περιπτώσεις κίνητρο και κριτήριο δεν ήταν οι ανάγκες, οι ιδιαιτερότητες, οι ιστορικοί εθισμοί της κοινωνίας των Ελλήνων. Ο τεμαχισμός της χώρας, και τις δύο φορές, σε αυθαίρετα μερίσματα έγινε, αποκλειστικά και ομολογημένα, για να εξυπηρετηθούν ελπιζόμενα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης και ασφυκτικότερος συγκεντρωτικός έλεγχος της χώρας από το εκάστοτε κομματικό κράτος. Πειθαρχούμε δήθεν στα μοντέλα αυτοδιοίκησης που λανσάρει η Ε.Ε. αποκεντρώνοντας όχι την εξουσία, αλλά την κατακλυσμική διαφθορά και φαυλότητα, πολλαπλασιάζοντας τα ερείσματα της κομματοκρατίας.
Ο Ελληνισμός έζησε τρεις χιλιάδες χρόνια χάρη στο μοντέλο της πόλης – κράτους, της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας, που ο ίδιος γέννησε – το αποδείχνει ο τεχνοκράτης Κων. Καραβίδας, που πολλοί τιμούν και ελάχιστοι καταλαβαίνουν. Η πόλη «εάλω», η γλώσσα «απέσβετο», η εκκλησία αλλοτριώθηκε σε θρησκεία. Ζούμε το ιστορικό μας τέλος, αλλά όχι ηρωικά. Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας.

Ως πότε παληκάρια...

Ως πότε παληκάρια...

Ακόμη θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, τότε που στο Δημοτικό Σχολείο στην εορτή της 25^ης Μαρτίου, μεταμφιεζόμασταν σε ήρωες της επανάστασης του 21.

Τι Σουλιώτισσες, τι Αρματωλοί, τι Τσολιάδες, τι κρυφά σχολειά... Τα ποιήματα τα μαθαίναμε νεράκι, ο καθένας στο ρόλο του, με ξύλινα σπαθιά, άλλες φορές με μουστάκια, πάντα με πρόχειρες στολές και πάντα με πολύ ενθουσιασμό.

Θες απο συνήθεια, θες από ανάγκη, οι καλύτεροι μαθητές έπαιρναν τους δύσκολους ρόλους και τα μεγάλα ποιήματα.

Όχι, δεν πίστευα τα ποιήματα που έλεγα, νόμιζα ότι ανήκουν στο παρελθόν, ήταν απλώς ένα θεατρικό παιχνίδι... Άλλωστε, σκεπτόμουν σαν πιτσιρικάς, για ποιο λόγο να κάνει κανείς επανάσταση σήμερα, αφού περνάμε καλά, έχουμε τα βασικά και κάτι παραπάνω...

Τα χρόνια πέρασαν, οι εθνικές εορτές πλέον είναι απλώς μία πρόφαση για να χάσουν τα παιδιά λίγο μάθημα. Οι στολές περιμένουν υπομονετικά στις ντουλάπες να ενοικιαστούν για τις ανάγκες των παρελάσεων. Όσο αφορά τα ποιήματα και τα σκετς, είναι ακόμη ζωντανά στα νηπιαγωγεία και τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.

 

Λένε ότι η ζωή κάνει κύκλους, ότι όποιος δεν ξερει την ιστορία του τότε την ξαναζεί, λένε, λένε πολλά.

Όχι, δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου επαναστάτη ποτέ στο παρελθόν. Όμως τα τελευταία χρόνια, μια τέτοια ιδέα μεγαλώνει μέρα με την μέρα στο μυαλό μου.

Οι λόγοι είναι πολλοί. Ο μεγαλύτερος είναι ότι τόσα χρόνια δουλειά και κόπος, τόσα χρόνια προσφορά στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις δυνάμεις μου, βλέπω να πηγαίνουν χαμένα.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι φταίνε οι Ευρωπαίοι και οι άλλοι μαυραγορίτες δανειστές της Ελλάδας. Φταίνε απλώς όλοι αυτοί οι ανίκανοι διοικούντες που χρόνια τώρα καταστρέφουν την χώρα μας. Διοίκηση χωρίς λογική, χωρίς σεβασμό, χωρίς αρχές, χωρίς ιδανικά, με προχειρότητα και στόχο την αρπακτή και το βόλεμα. 

Κάθε απόφαση ή νόμος είναι γεμάτος λάθη.

Έφτασε να είναι έγκλημα η ιδιοκτησία ενός σπιτιού, ενός οικογενειακού χωραφιού που έρχεται απο γενιά σε γενιά.

Εφτασε να είναι ανάγκη η αγορά όπλου γαι την ασφάλεια μας, ήλθε η εποχή που δεν μπορούμε να κάτσουμε στις παραλίες αν δεν υπάρχει σεκιουριτάς για να διώχνει τους λαθρομετανάστες παρεμπόρους.

Έφτασε να τιμωρείται ο συνταξιούχος που δούλεψε χρόνια, γιατί λέει είναι μεγαλοσυνταξιούχος. Όμως ποτέ και κανείς δεν κοίταξε τι έχει πληρώσει ο καθένας, πόσο πρόσφερε σε αυτό το σπάταλο κράτος, πόσοι άλλοι τσαμπατζήδες ρήμαξαν τα ταμεία.

‘Οπου και να κοιτάξει κανείς, βλέπει απλά παρακμή.

Το χειρότερο είναι οτι πιστεύω ότι τα χειρότερα δεν έφτασαν ακόμη.

Όμως και στο νησί μας τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.

-          Μας παίρνουν το νέο λιμάνι...

-          Μας παίρνουν το αεροδρόμιο...

-          Αποφασίζει για μας μία Περιφέρεια που ούτε ξέρει πού βρίσκεται το νησί μας,, που δεν σέβεται το τι δίνει αυτό το νησί χρόνια τώρα, καθαρά, χωρίς ρουσφέτια και επιδοτήσεις όπως γίνεται στα μέρη που εκλέγονται.

-          Δεν νοιάζονται καθόλου για τα σχολεία μας, για τα παιδιά μας που μεγαλώνουν με τόσες ελλείψεις στην εκπαίδευση τους σε σχέση με την Αθήνα.

-          Δεν νοιάζονται για το Κέντρο Υγείας.

-          Προστατεύουν το παρεμπόριο (βλέπεις είναι τεράστιος ο τζίρος) με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να είναι και χειρότερο.

-          Νοιάζονται μόνο για φόρους.

-          Δεν υπάρχει δημοτικός φωτισμός, δεν υπάρχουν συγκοινωνίες.

-          Δεν νοιάζονται για να υπάρχει ασφάλεια.

-          Δεν μας αφήνουν να έχουμε το νησί μας καθαρό, κόβοντας κάθε σχετική χρηματοδότηση, που στο φινάλε είναι δικά μας λεφτά.

-          Δεν έχουν καμιά σχέση με σχεδιασμό, προβολή, διαφήμιση, μάρκετινγκ. Απλώς μαζεύουν φόρους για να βολεύονται αυτοί και ο κύκλος τους.

-          Μας αδικουν με τις θαλάσσιες και αεροπορικές συγκοινωνίες, βάζοντας εμάς και τους πελάτες μας να πληρώνουν υπέρογκα εισητήρια.

-          Μας στοχοποιούν στα ΜΜΕ λες και είμαστε κοινοί εγκληματίες.

-          Μας γεμίζουν με τα κανάλια διανομής που αυτοί ελέγχουν, ναρκωτικά και τόσες άλλες εξαρτήσεις της νεολαίας αλλα και των μεγαλύτερων. (ΟΠΑΠ κλπ)

-          Μας στέλνουν τα ΣΔΟΕ, τις επιθερήσεις εργασίας, τους ελεκτές κάθε είδους, λες και τελείωσαν από την Αθήνα και ήλθαν να τακτοποιήσουν και το νησί μας. Άραγε όλα αυτά τα ελεκτικά σώματα ξέρουν που βρίσκεται η παραλιακή και η Γλυφάδα, ή μήπως λειτουργεί και εκεί η παράνομη προστασία, όπως στους οίκους ανοχής;

 

Ο κατάλογος αυτός μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερος με σοβαρότερα θέματα, όμως η κριτική δεν είναι ο στόχος μου.

 

Ως πότε παληκάρια (όπως λέει και ο ποιητής)  θα αφήνουμε τους ηλίθιους της κεντρικής διοίκησης να βιάζουν έτσι το νησί μας και την τύχη του;

Ως πότε θα τους πληρώνουμε και μετά θα στέλνουμε τους δημαρχίσκους και τους ανίδεους  να εκλυπαρούν για κάνα ψευτοκονδύλι;

Ως πότε θα ζούμε χωρίς όραμα;

 

Αν ζούσαν οι πρόγονοι, μήπως είχαν αρχίσει την επανάσταση τους; Άραγε ήταν χειρότερα τα πράγματα με την τουρκοκρατία;

 

Πιστεψετε το όλοι, θέλοντας και μη. Ο δρόμος είναι ένας. Όλοι μαζί, για μία τοπική ανεξαρτησία, μία αυτοδιαχείριση. Όσο πιο γρήγορα το αποφασίσουμε τόσο το καλύτερο, τόσο μικρότερη ζημιά θα πληρώσει η επόμενη γενιά.